Vestel & Milliyet Sanat Kahve Sohbetlerinde Bu Ay

Bu görüşme benim için biraz vakitte seyahat üzere oldu, zira DOT’un “genç ekibinin” oyunu “Punk Rock”ı hatırladım. İstek Kocaoğlu yönetmiş, çok genç oyuncular oynamıştı. Dayanılmaz bir oyundu. Hatta dönüp kendi yazdığım yazıya baktım, “Oyuncuları ayırmak mümkün değil, hepsi birbirinden yetenekli. Muhtemelen rolü prestijiyle da öne çıkan Hakan Kurtaş’ı aklınıza yazacaksınız. O denli de yapın, bu ismi çok duyacağız önümüzdeki yıllarda,” demişim, sene 2010, o daha konservatuvar öğrencisiymiş. Kendimi de kutluyorum, gerçekten giderek daha çok duyduk bu ismi, birbirine hiç benzemeyen karakterlerde akılda kalan performanslar sergiledi daima. Son periyotta yalnızca oyunculuğuyla değil, peş peşe yayınladığı müziklerle da duyuyoruz Hakan Kurtaş ismini.

Kalben ile düeti “Tesadüfen”le başlamıştı macera, “arada “Fer” var, bu ay da “Vadi” yayınlandı. Hepsinin kelamı ve müziği kendisine ilişkin. Röportajda göreceksiniz, öteki hünerleri de var, farklı alanlarda elinden gelen şeyleri diğerleriyle paylaşmayı seviyor. İnsanlara içini korkmadan açarak ve kendisini fazla önemsemeden. “Vadi”den başlayalım, son müziğinizden.

Ne vakit yazdınız onu?

Bu kış yazdım. Hiçbir yere gidemezken. Çok ağır çalışıyordum. Ben genel olarak çalışma temposunun içinde ortada daima bir yerlere kaçardım, küçük tatiller yapardım. Bu kış hiç yapamadım. Sonra yavaş yavaş onun hayalini kurmaya başladım. Bir yere gitme hayali. Bir vadi, ıssız bir yer. Hava çok basık, güneşli bir yer, deniz, yaz. Şu an hâlâ çekmekte olduğumuz o ipi çekiyordum yani, yazı iple çekmeye başlamıştım. Sonra da kendi vadimi yaratma fikrine gitti biraz elim. Aslında bir anda oturup yaptığım bir şey olmadı. Bir evvelki yaz melodisi çıkmıştı, sonra kelamlar yavaş yavaş üstüne oturdu, bu kışla birlikte tamamlandı. Aşikâr bir yer değil yani bu 10 saatte gidebildiğimiz yer. Kelebekler Vadisi değil mesela? Değil. Onunla biraz örtüşür diye düşündüm lakin aslında işte Ege, Akdeniz kıyıları, denize kıyısı olan her yer. Spesifik bir yerden bahsetmedim, onu yapmamak da tercihimdi aslında. Bir yere müzik yapmak hoş, onu da seve seve dinliyoruz lakin benimki biraz daha fantastik. Tahminen de daha düş âlemi üzere olsun istedim. O yüzden düzenlemesinin de biraz atmosferik olmasını istedik.

Siz şarkıyı yazdınız ve sonra neler oldu?

Aslında şöyle: Efe Tunçer benim çok yakın arkadaşım, biz onunla üniversiteden beri ders ortalarında, sahnede, koridorlarda iki gitar bulup müzikler çalardık. O denli başladı müzik kıssası. Mezun olduktan sonra meskende küçük bir kayıt alanı yarattık, devam ettik. Yaptığımız şeyleri biraz daha hoş kaydedelim hissi başlarken Kalben’le kesişti yollarımız rastlantısal bir formda. “Yak Bunu” oyununa geldi Kalben. Çıkışta sohbet ettik. “Ben de bir şeyler çalıyorum,” dedim; merak etti. Çaldığım şeylerden bir adedini yolladım. Sonra çok büyük heyecanla, “Bunu söyleyelim mi?” dedi. Stüdyoya girip Kalben’in basçısı İlker Deliceoğlu ve Kalben ile birlikte o şarkıyı atak kayıt yaptık. Orada Efe de elektro gitar çalıyor. Birinci kapanma devrine denk geldi ve insanların diğer bir yerden bağlandığı bir müzik oldu. Sonrasında o halde devam etti. Aslında Efe ile ikimiz, ben kelam ve müziği demo hâline getirdikten sonra üstüne oturup çalmaya başlıyoruz. O melodi fikirlerini getiriyor. “Vadi”de yeniden İlker ile birlikte çalıştık, prodüktör olarak da, düzenlemesi için de. O da çok hoş geçti. Başından beri fikrim bir sound yakalamak ve birebir sound’da devam etmek yerine, farklı sound’lar keşfetmek. Zira ben oyuncuyum ve büsbütün keyif için yapıyorum bir yandan da. İstedim ki albüm kapağından kelamlarına, sesine, inişine-çıkışına kadar birbirinden farklı müzikler olsun bunlar. “Bir bilmem kim şarkısı” densin üzere bir derdim yok. Zira hepsi bambaşka kıssalar. Madem o denli, hepsinin başka rengi olsun. Bundan çekinecek bir şeyim yok. Sonra “Antikahramanları izlemeyi de oynamayı da çok seviyorum”. Kurtaş’a nazaran kişi bir şeyleri diğerlerine kendini kanıtlamak için değil bir şeyler anlatma hissiyle yapmalı.

İkinci müziğiniz “Fer” var “Vadi”den evvel. Farazi çok severek dinlediğim bir müzisyendi. Kodes de çok severek dinlediğim bir rap müzisyeniydi. Onlarla yolumuz kesişti. Ben sordum, “Benim bu türlü bir müziğim var, bunu birlikte parçalayalım mı? Bu kıssayı birlikte ortak bir lisan yaratıp paramparça edelim mi?

Ve sonra tekrar bütün hale getirelim mi?” Çok severek yaparız dediler ve tam ikinci dalga kapanmada birbirimizi görmeden yaptığımız bir müzik o. Kanal kanal ben kaydediyorum, Farazi’ye yolluyorum, o altına beat’leri kaydediyor, sonra Kodes’e gidiyor müzik. O üstüne kelam yazıyor, söylüyor falan. Aslında uzun vakitten beri müzik yaptığınız hâlde bütün kayıtlar pandemiye denk gelmiş. Tahminen tiyatro sahnesinden uzak kalmak da bunu tetiklemiştir. Aslında genel olarak oyunculuk yaparken çok paralel bir halde gidiyor bende müzik. O öykünün müzikleri oluyor. Hatta karakterlerin Spotify’da yaptığım listeleri var. Tiyatro oyunlarının var. Bana çok ilham verici geliyor ya da bir imaj yaratmak için heyecan verici geliyor. Bir yandan da müzikte yaptığım işin karşılığı ne olur üzere bir derdim yok. O yüzden çok memnunum. Benden bir beklentinin olmaması ve benim de kimseden bir beklentimin olmaması daha ferah bir alan açmış oldu bana. Makus bir şey söyleseler o alanda bir savım olmadığı için bu beni çok da zedelemez diyorsunuz üzere anladım. Hakikat mu? Motamot. Oyunculukta da o denli aslında, daha uygununu arayacaksak, daha farklısını arayacaksak. Bizde tenkit ve kötüleme çok farklı.

Lakin ben bütün fikirleri duymak istedim. Kitapta da. “Ne düşündün? Ne hissettin? Sıkıldın mı?” Birinci sorduğum soru buydu imza günlerinde insanlara. “Sonuna kadar okuyabildin mi?” Alışık olmadıkları bir soru. O denli sorunca sohbet etmeye başlıyoruz. Ettiğimiz sohbetin üzerine ben bir not alıyorum o kitaba aslında. İmzamı atmıyorum yani. O vakit organik bir şeye dönüşmüş oluyor. Berbat tenkitten fazla şöyle bir risk olabilir: “Onu da mı yapmış?” denilebilir. Uzun bir müddet müzik yaparken, bir şeyler yazarken paylaşmama hissi vardı bende. Kimseye çok söylemiyordum. Güya yanlış bir şey yapıyormuşum üzere. Yapıyorum lakin. En uygununu yapıyorum üzere bir derdim yok. Fakat yapıyorum ve lakin paylaştıkça, bir şeyler duydukça daha güzelini yapabilirim. Bir de kendimizi bu kadar önemsememek gerekiyor. Buradan arka niyetli bir yararımın olacağı alanlar değil ki bunlar. Müzik yapıyorum, kelam yazıyorum. Biraz da ferdî kelamlar oluyor. İçten bir şey paylaşıyorum. Bir kitap yazıyorum, ferdî kıssaların içinde olduğu bir kitap. Bunu yapmak için biraz açabilmek gerekiyor insanlara kendinizi korkmadan ve kendinizi çok önemsemeden.

Meslek seçiminizden öncesine gidersek bunların hepsi hayatınızda kendinizi tabir yolları olarak var mıydı?

Bir de fotoğraf var. Karikatür çiziyordum. Annem fotoğraf öğretmeni benim. Oradan oldu, resme yatkınlığım. Fotoğraf çizemem, konutta kendi kendime akrilik boya sıçratıyorum sağa sola, Pollock üzere falan. Müzik babamdan geliyor, çocukluğumdan beri Pink Floyd’lar falan meskende yüksek yüksek dinlenirdi. Ondan kulaklarım çok açıktı. Gitar çalmaya da 11 – 12 yaşında başladım. Lakin çok vurulduğum alan daima oyunculuk olmuştur, o da dokuz yaşıma denk geliyor, okuldaki tiyatro kolunda. Sonra peşini bırakmadım. Lise 1’deyken artık konservatuvar imtihanlarına hazırlanacağım diye başıma net bir biçimde koymuştum. Oraya gelmeden, karikatürlerinizi mecmualara yolluyormuşsunuz. O ne vakit, lisede mi? Lisede. Ben Anadolu Lisesi’nde okudum, hepimiz birebir üniformalar içinde birebir saatlerde derse giren, çıkan, birbirine benzeyen insanlarız. Lakin onun içinde de farkımızı yaratmaya çalışıyoruz. Orada benim içime gelen şeyler oldu tiyatro ve karikatür çizme. Çizip posta yoluyla atmaya başladım Leman’a, Lemanyak’a, Penguen’e. İstanbul’a geldikten sonra da Uykusuz’un amatör günlerine bir sene boyunca gittim. Amatör köşesinde toplamda 20 tane falan karikatürüm yayınlanmıştır. Sonra fark ettim ki iki meslek de gece çalışılan meslek. Hangisinde hem daha yetenekliyim hem bir ömür uzunluğu yapmak istiyorum diye düşününce, oyunculuk ağır bastı. Bir yandan da oyun yazıyorsunuz o sırada. Üniversite sondayken oyun yazdım ve akşam 20:30’da, profesyonel tiyatroların oyun saatinde oynandı. Çok hoş bir histi. İki defa oynayabildik. “Avaz Avaz” diye bir oyundu.

Bir röportajda “Bir tiyatro oyunuyla hayatım değişti,” diyorsunuz. O “Avaz Avaz” mı yoksa DOT’ta oynadığınız “Punk Rock” mı? “Punk Rock” olabilir. Üniversite sondaydım, asistan olarak gittim oyuna. Benim sınıf arkadaşlarım Tuğçe Altuğ, Mehmetcan Mincinozlu falan audition’la girmişti oyuna. Ben kaçırmıştım. Kalabalık bir oyundu, İstek Kocaoğlu oynuyordu William karakterini. Prova basamaklarındayken, Murat Abi (Daltaban) de birkaç oyuna yetişecekken, Rıza’nın da aklında yönetme fikri varmış, ben kahve demliyorum, sahneyi siliyorum, İstek geldi ve kulağıma “William’ı üç güne ezberleyip gelir misin?” dedi. Üç gün sonra ezberledim, geldim sahiden ve oyunu Rıza’nın yönetmesi gündeme geldi, zira daha genç, deneyimsiz oyunculara emek verilmesi gerekiyor. Rıza’da o güç vardı, o heyecan vardı, hepimize o emeği verebildi. Biz de karşılığını umarım hoş vermişizdir ki duyduğumuz şeylerden hoş verdiğimizi düşündüm. O oyun bambaşka bir yerdedir. “Punk Rock” ismi bile çok heyecan vericiydi. Benim lisede kendimi tanımladığım müzik çeşidi ya da sözlerin rastlantısal bir biçimde önüme çıkması, kendimi çok şanslı hissettirdi.

Kendinize çizdiğiniz bir meslek planı var mıydı yoksa biraz karşınıza çıkan şeyleri kıymetlendirerek mi devam Kurtaş, meslek planının içgüdüsel olduğunu düşünüyor: “Beni heyecanlandıran kıssaların hepsine atlamak istiyorum.

Meslek planının biraz içgüdüsel olduğunu düşünüyorum lakin şu dönemimde bunun yanında potansiyelimi tam olarak kinetiğe çevirebileceğim şeylerin içinde olma isteğimi daha net fark ediyorum. Bir yandan yanına hafif stratejik bir mantık da giriyor. Zira ikisinin karışımı hoş bir yol hazırlayacak üzere hissediyorum. Hani bu türlü ağırlığım tiyatro olacak üzere bir şey var mıydı başınızda? Yok. O an nerede, hangi mecrada öykü anlatmak istediğimle ilgili, o denli de devam ediyor aslında. Bir tiyatro oyunu yapayım, sonrasında bir dizi, sonra da bir şenlik sineması üzere bir yolda değilim. İçgüdüsel dediğim şey o. Beni heyecanlandıran ve içinde olmaktan keyif aldığım kıssaların hepsine atlamak istiyorum. Fakat bunun da bir sırası ve bir yolu var. Üst üste birebir mecrada bir öykü anlatmak biraz yorucu olabiliyor oyuncu için. O yüzden biraz paslaşmak ortalarında, güzel geliyor beşere. Dizi setinden koşarak tiyatro oyununa gitmek sıkıntı üzere gözüküyor ancak daha besleyici bir şeye de dönüşebiliyor. DOT’ta bir de “Süpernova”da oynadınız. Uzun bir hazırlık süreci vardı oyunun. İki buçuk sene falan.

O nasıl bir maceraydı?

Ben çok müteşekkirim o vakitlere. Zira bu türlü bir tiyatro disiplini, o çalışma esnasında günce tutma, bu türlü şeylerin hepsini yaptım. Sonradan açıp bakınca çok heyecan verici oluyor. Bayağı önemli boks antremanları yapıldı diye biliyorum. Çok önemli boks antremanları yapıldı. Sabah 9’da antreman yapıyorduk. Sonra bir yemek yiyorduk, provaya geçiyorduk. Provadan sonra koreografi çalışıyorduk. Akşam bir daha, koreograflarımız Tan Temel ile Sernaz Demirel daha meditatif bir halde bizi esnetip bırakıyordu. Bir okul üzere devam etti yani. Yalnızca daha çok oynamak isterdim o oyunu. Marka olmak ya da tanınan olmak üzere şeylerin sizi korkuttuğunu, pek de istemediğinizi söylemişsiniz eski bir röportajda. Artık nasıl bakıyorsunuz? Dijitalleşmeyle birlikte alternatif ve tanınan olan biraz iç içe geçmiş durumda. Eskisi kadar korkmuyorum fakat bu benim kendi yolum ve o tescilli hâli, ünik hâli tutmak istiyorum. Heyecan verici olan bu bence. Rastgele bir şeyin çok fazla tanınmasından korkmamak lazım. İlla tanınan olanlar âlâ şeyler değildir üzere bir tarif çıkmamalı. Daha evvelden, daha idealist dönemlerimde, daha çekincem vardı doğal ki. Fazla sayıda insanın yaptığım şeye ya da fizikî olarak bana ilgi duyması biraz korkutucuydu. Fakat bununla vakitle çok organik bir formda barıştım. Bir yandan da bundan hem eğlendim hem âlâ de geldi vakit zaman. O yüzden virajları yanlışsız alıp, bir otobanda bu türlü son süratle gidip ve sonuca da popülerliği ya da marka olmayı koymayıp kendi seyahatimizde devam ettiğimizde bence hoş olan şeyler esasen ister istemez kendine dair topluluklar yaratıyor. Biraz tahminen bir rolle çok tutulup birebir karakterlerin adamı olmaktan uzak durmak mı istediniz? Geçen gün bir tweet atmıştınız da, “Aynı şeyi farklı isimlerle oynamak oyunculuk değildir,” diye. Evet tıpkı şeyleri, tekrar tekrar birebir şeyleri. Şöyle bir derdim yok bu ortada: “Herkes daima farklı şeyler oynamalı.” O denli bir şeyden bahsetmiyorum ancak şu ezberi, şu risksiz ezberi bırakmalıyız. Hepimiz hatırlarız, ilkokuldayken ezbere bir şeyler öğreten hocalarımızı sevmezdik. Artık kendi hayatlarımızı ezbere bir şeyin üstüne kurmayalım. Derdim o biraz. Oyuncu olarak da heyecanlandığım şey, çok hoş bir tweet okudum bugün, “İş seçimi, proje seçimlerimle ilgili bir şey fark ettim,” diyor, “Sürekli kendimi kanıtlamak için değil de daima kendimi geliştirmek için bir şeyler seçiyorum.” Hakikaten o denli. Zira kanıtlamak, o ailede ergenken yapılan bir şey. Aileye kanıtlayacağız. Sonra insanlara kanıtlayacağız üniversitede. Üniversiteden sonra artık birilerine bir şey kanıtlayalım hırsından çok bir şeyler anlatalım ya da “Ben bunun için geldim herhalde bu gezegene,” hissiyle bir şeyler yapalım fikri bana hem daha olgun hem de daha ferah geliyor. 

“Yolda gittiğim aracın içine yerleşiyorum”

Yazdığınız müzikte yol kıssası, romanda yol öyküsü. Yol seviyorsunuz. Bir yere gitme hissi daima vardı bende. Bir yere varmak isteyerek gitmek, bir yerden kaçarcasına değil, bence o çok kıymetli bir ayrıntı. Bir yerden kaçıp diğer bir yere gidilen öykülerin sonu çok ferah bitmiyor bence. Orasıyla da barışıp yalnızca oraya nitekim gitmek istiyorum diye gitmek daha âlâ bence yani. Bir de “yolu seviyorum” seçeneği var alışılmış. Motamot. Şunu fark ettim geçen gün: Yurt dışına gittiğimde mesela kentler ortası trende ya da uçakta bayağı yerleşik hayata geçiyorum ben. O vagonun içine bayağı yerleşiyorum. Kaldığım yere gittiğimdeyse, bavulum açık kalıyor ancak dolaba gömleklerimi yerleştireyim, tişörtler buradadır üzere bir nizam yapmıyorum. Yolda gittiğim aracın içine daha çok yerleşiyorum yani. Tekrar otomobil kullanmaya başlayınca da fark ettim, otomobilin içinde her şey olmaya başladı. Yani o kıssa hoşmuş, bir kapsülün içinde bir yere gitmek. Evvelden hayattan biraz kopardığını düşünürdüm lakin artık hoş geliyor. Yol sevdiğinize nazaran bu tiyatroda da prova sürecini daha çok sevdiğiniz manasına geliyor mu? Yok. Çok prova yapma taraftarıyım ancak genelde sancılı geçiyor. Sanat acıdan çıkar falan üzere klişe bir şey söylemek istemiyorum, o denli de düşünmüyorum esasen. Ancak “Bir an evvel birinci oyunu oynayalım”dayım ben. Gerçi birinci oyunda seyircinin tepkisi gerçek tepki değildir, daha fazladır, oyun daha telaşlıdır. Benim en sevdiğim ikinci, üçüncü oyun. Birinci oyun gerilimi atılmış, bir sefer başından sonuna kadar akmış her şey, bu hafızamızda var. Bundan sonra daha gerçeğini, daha hayal ettiğimiz gibisini, üstümüzdeki gereksiz yüklerden kurtulmuş hâlini yapacağız.

Bir teyze eczanede sırada “Ah çocuğum,” dedi. Döndüm, “Seni çok tanıyorum, bir yandan da hiç tanımıyorum oğlum,” dedi. Çok keyifli edici bir şey söyledi bana aslında. Ben seni biliyorum, gördüm ancak farklı hallerde gördüğüm için marka olarak, o Televole mantığıyla markadan bahsediyorum, ‘90’larda bize empoze edilen, o isim, soy isim gelmiyor aklıma, dedi. Son dizi karakteriniz “Mucize Doktor”daki Doruk çok katman katman açılan biriydi. Sizin nasıldı hisleriniz kendisine karşı? Ben nitekim izlemesini de oynamasını da okumasını da çok seviyorum antikahramanların. Zira gördüğümüz üzere olmayan şeyleri bir anda bir hareketiyle, bir defosuyla, bir ânıyla anlayabiliyoruz. Bu çok heyecan verici. Zira sahiden o denli ya. Güzel olan da, berbat olan da artık o birinci sıfatlarını saklıyor başta. Sonradan görüyoruz. Doruk’un o denli bir antikahraman hâli var. Vicdan konusunda çok kendini geliştirmiş ancak yaşadığı travmalardan ötürü da hayata karşı hal almış birisi. O yüzden oynaması çok zevkliydi. Onun da var mıydı Spotify listesi? Var. Doruk Özütürk’ün hastaneye giderken motorda dinlediği müzikler listenin ismi. Her şey var. Biraz karışık bir liste. Eypio da var, Two Feet de var; 30 şarkılık bir liste. Bu ortada bir de senaryo da yazdığınızı okudum. Ne oldu o, bitti mi? Hayır. Aslında oynamak istediğim, içinde bulunmak istediğim bir öykü var aklımda. Onu kısa roman üzere yazmayı planlıyorum, biraz o denli gidiyor. Bir yol kıssası, bir bayan, bir erkeğin yol kıssası. Çok heyecan verici. Aklıma bir sürü şey geliyor, hepsini not ediyorum. En azından genel öykü kısmı, yaz sonuna kadar biter. Ondan sonra nasıl gerçekleştirebiliriz bunu diye düşünmeye başlayabiliriz üzere geliyor. İnsanların birçok bir tane iş yaparken yaşamaya bile vaktim kalmıyor der, sizin her şeye vaktiniz kalıyor galiba. Nasıl oluyor bu, ne hoş. Bilmiyorum ki. Evet, dışarıdan onu da yaptı, buna da gitti, şuraya da sokmuş burnunu üzere gözükebilir de, açıkçası çok umrumda değil o fikirler. O o denli düşünüyor, hürmet duyuyorum, geçiyorum lakin bana bir şey katmıyor. Bir yandan da hepsi birbirini besliyor. Yazdığım kitapta, “Defo”da alfabenin bütün harfleri kadar karakter ve onların monologları var. Yani aslında 29 tane karakter yazmışım ben. Beğenilir, beğenilmez, okunur, okunmaz lakin apayrı kadın-erkek karakterler için uğraşmışım. Bu hem oyunculuğuma yarıyor hem bir senaryo okurkenki değerlendirişime yarıyor. Bir yandan tiyatro okulundan mezun olduğumdaki birinci yıllar üzerimizde taşıdığımız idealistlikten de sıyrılınca, sahiden ne yapmak istediğimiz, neyden heyecanlandığımız, daha da berrak bir biçimde geçsin insanlara istiyorum. O yüzden birçok şeyi yapıyorum herhalde. 

“HERKES JOKER ISTER LAKİN HERKES BATMAN OYNAR” İlla başrol merakı olan bir oyuncu da değilsiniz. O vakit daha çok çeşitli karakter oynama imkânı var üzere geliyor bana. Bu hususta bir parantez açmak istiyorum.

Bir devirde çok tekdüze ve birebir şeyler beklenilen kıssalar vardı. Dijitalleşmeyle birlikte ana karakterler de karakter hâline gelmeye başladı. Yan roller üzere. Yani Joker’in sineması olmaya başladı. Bu çok heyecan verici. Zira Batman Joker’de ben her vakit Joker’e heyecanlanan bir oyuncu oldum. Daha da Batman isteyeni görmedim ben bu ortada. Herkes Joker ister lakin herkes Batman oynar. O denli bir gerçek var. Zira Joaquin Phoenix’in, Heath Ledger’ın girdiği o derinliğe ya da o personellik olarak yoruculuğa kimse girmek istemez. O çok büyük risk. Bunun muhakemesini çok fazla yaptım lakin şu anda dileğim, ikisinin ortak hâli. Yani ana karakter olan ancak hakikaten defoları olan, inişi çıkışı olan, insani bir motivasyonu olan, kahramanlaştırmadığımız, tahminen antikahraman olan karakterlerin kıssaları yapılıyor, yazılıyor. Bu çok heyecan verici. Artık o vakit, okuldan mezun olalı 10 sene oldu, farklı mecralarda birçok deneyim edindim. Bu deneyimle birlikte, bu dinamizmi de katarak bu türlü bir şey neden yapmayayım ve neden dilemeyeyim üzere bir noktaya geldim. “Doruk’u oynamak çok keyifliydi,” diyor Kurtaş, “Vicdan konusunda kendini geliştirmiş fakat travmalarından ötürü hayata karşı hal almış birisi.”

Vestel Sade Türk Kahvesi Makinesi ile hem kıvamı tam Türk kahvesinin hem de keyifli sohbetlerin tadını çıkarın!

Sponsorlu İçerik