Uzanacağım ve Ağlayacağım şiiri – Günün şiiri

Uzanacağım ve Ağlayacağım

Felâketimizi öteki biriyle taksim etmek saadettir, lakin annelerle değil, annelerle değil. Annelere anlatılan tasalar taksim değil, zarbedilmiş olur: Çocuklarının felâketini iki kat şiddetle hisseden anneler, bu ıstıraplarım çocuklarına ziyadesiyle iade ederler; böylelikle ıstırap anadan çocuğa ve çocuktan anaya her intikal edişinde büyüdükçe büyür.

Birbirine ufunetli adaleler üzere geçmiş, yaslanmış tahta meskenler. Her yağmurda, her küçük fırtınada sancılanan ve biraz daha eğrilip büğrülen bu meskenlerin önünden her geçişimde, birçoklarının farklı ayrı maceralarını takip ederdim. Kiminin kaplamaları biraz daha kararmıştır, kiminin şahnişini biraz daha yumrulmuştur, kimi biraz daha öne eğilmiş, kimi biraz daha çömelmiştir; ve hepsi hastadır, onları seviyorum; zira onlarda kendimi buluyorum; ve hepsi iki üç senede bir ameliyat olmadıkça yaşayamazlar, onları çok seviyorum; ve hepsi, rüzgârdan sancılandıkça ne kadar inilderler ve içlerinde ne aziz şeyler saklarlar, onları çok… çok seviyorum. Eşiklerinde soluk yüzlü, çıplak ayaklı, ürkek ve sessiz çocukların, ellerinde ekmek kabuğiyle ve çerden çöpden yapılmış oyuncaklarla, ağır ağır, düşünerek ve gülmeden oynadıkları bu meskenlerin ortasında kendi konutumu ararım ve âdeta güç bulurum, zira bunların hepsi benim meskenim üzeredirler.

Meskende kimse yoktu; kapıyı anahtarımla açtım, girdim ve her zamanki âdetimle alt kat sofada epey durarak, hareketsiz etrafıma bakındım. Bu sofa yaşlı bir insan yüzü üzeredir: Konutumuzun bütün ruhu, ıstırapları ve neş’esi orada görünür, her günün hâdiseleri tavana, duvarlara, döşemeye bir leke, bir çizgi, bir buruşuk ve bazan da fakat bizim görebileceğimiz saklı bir işaret ek eder. Bu sofa canlıdır: Bizimle birlikte kımıldar, değişir, bizimle bir arada dağılır, toplanır, bizimle birlikte uyur uyanır; bu sofa ortamızda güya üçüncü bir simadır ve güldüğü, ağladığı bile olur. Bu sofa dört köşedir: Ortada sokak kapısı, iki yanında birer pencere. Pencerenin

yanında bir ot minderi. Minderin yanında yemek masası. Masanın yanında iki sandalye. Bu sofada oturulur, yemek yenir, konuk kabul edilir. Benim her teşebbüste, orada, hareketsiz duruşum, beni bana gösteren bu çehreye bakmak içindir.

Ve baktım: Minderde üst üste konmuş iki yastık. (Demek annem biraz rahatsızlanmış ve buraya uzanmış.) Masanın yanında rafın önüne çekilmiş bir sandalye. (Demek annem en üst raftan bir ilâç şişesi almış) . Ha… İşte masanın üstünde bir şişe: Kordiyal. (Demek annem bir kötülük geçirmiş.) Minderin üstünde ıslak, buruşuk bir mendil. (Demek annem ağlamış.)

Benim de bu şişeye, iki yastığa ve bir mendile gereksinimim var, ben de Kordiyal alacağım, uzanacağım ve ağlayacağım.

9. Hariciye Koğuşu

Peyami Safa

Kaynak: Antoloji.com – Günün Şiiri – Uzanacağım ve Ağlayacağım

PEYAMİ SAFA HAYATI

Türk müellif. Server Bedi takma ismini de kullanan müellif romanlarının yanı sıra, fikrî yapıtları, polemikleri, köşe müellifliği ve gazeteciliği ile de tanınır.

Servet-i Fünun devri şairlerinden İsmail Safa’nın oğludur. Sivas’a sürgüne gönderilen babasının orada ölmesi üzerine 1901 yılında iki yaşında yetim kalmış, bu yüzden “Yetim-i Safa” ismiyle anılmıştır. Babasız büyümenin acılarının yanı sıra, sekiz dokuz yaşlarında yakalandığı bir kemik hastalığı münasebetiyle 17 yaşına kadar, bu hastalığın fizikî ve ruhsal buhranlarını yaşamıştır. Hekimler bacağının kesilmesinde karar kılmış, ancak Safa bunu kabul etmemiştir. Daha sonraları bu günlerdeki deneyimlerini Dokuzuncu Hariciye Koğuşu isimli romanında okurlarıyla paylaşır. Hastalık ve savaşın yol açtığı maddî meşakkatler hasebiyle tahsilini sürdürememiş, 13 yaşında hayatını kazanmak ve annesine bakmak için Vefa İdadisi’ndeki tahsilini yarıda bırakmıştır. Keteon Matbaası’nda bir müddet nota tashihi işinde çalışan Peyami Safa, Posta – Telgraf Nezareti’ne girmiş, I. Dünya Savaşı’nın başlamasına kadar orada çalışmıştır (1914) . Daha sonra Boğaziçi’ndeki Rehber-i İttihat Mektebi’nde öğretmenlik yapmaya başlamıştır. Dört yıl çalıştığı bu okulda, hem öğretmiş, hem de kendi uğraşıyla Fransızca’sını ilerletmiştir. Buradaki izlenim ve tecrübelerini Biz Beşerler isimli yapıtında kullanmıştır 1918 yılında ağabeyi İlhami Safa’nın isteğine uyarak öğretmenlikten ayrılmış ve birlikte çıkardıkları “20. Asır” isimli akşam gazetesinde “Asrın Hikâyeleri” başlığı altında yazdığı hikayelerle gazetecilik hayatına başlamıştır. İmzasız olarak yazdığı bu kıssaların tutulması üzerine Server Bedi takma ismini kullanmaya başlayan Peyami Safa, daha sonra 1921’de Son Telgraf gazetesinde yazmış, oradan da Tasvir-i Efkâr’a geçmiştir. Daha sonra Cumhuriyet gazetesine geçmiş, 1940 yılına kadar bu gazetede fıkra ve makalelerinin yanı sıra, roman da tefrika etmiştir.

1960’lı yıllara kadar başta Milliyet olmak üzere birçok gazete ve mecmuada yazan Peyami Safa 27 Mayıs’tan sonra Son Havadis gazetesinde yazmaya başlamıştır (1961) . Birebir yıl Erzurum’da yedek subaylığını yapmakta olan oğlu Merve’nin vefatı üzerine büyük bir sarsıntı geçiren Peyami Safa, iki üç ay sonra İstanbul’da vefat etmiştir.

YAPITLARI

Roman

• Gençliğimiz (1922)
• Şimşek (1923)
• Kelamda Kızlar (1923)
• Mahşer (1924)
• Bir Akşamdı (1924)
• Süngülerin Gölgesinde (1924)
• Bir Genç Kız Kalbinin Cürmü (1925)
• Canan (1925)
• Dokuzuncu Hariciye Koğuşu (1930)
• Fatih-Harbiye (1931)
• Attilâ (1931)
• Bir Tereddüdün Romanı (1933)
• Matmazel Noraliya’nın Koltuğu (1949)
• Yalnızız (1951)
• Biz Beşerler (1959)

Öykü

• “Havaya Uçan At” (1955)

İnceleme – Deneme

• Türk İnkılâbına Bakışlar (1939)
• Büyük Avrupa Anketi (1938)
• Felsefî Buhran (1939)
• Millet ve İnsan (1943)
• Mahutlar (1959)
• Mistisizm (kitap) (1961)
• Nasyonalizm (kitap) (1961)
• Sosyalizm (kitap) (1961)
• Doğu-Batı Sentezi (1963)
• Sanat-Edebiyat-Tenkid (1970)
• Osmanlıca-Türkçe-Uydurmaca (1970)
• Sosyalizm-Marksizim- Komünizm (1971)
• Din-İnkılâp-İrtica (1971)
• Kadın-Aşk-Aile (1973)
• Yazarlar-Sanatçılar-Meşhurlar (1977)

Bir önceki yazımız olan Türkiye'nin en yüksek barajının su tutacağı tarih belli oldu başlıklı makalemizde Baraj, Barajı ve Gövde hakkında bilgiler verilmektedir.